Zakażenie wirusem zapalenia wątroby typu B (HBV, WZW typu B) należy do bardziej rozpowszechnionych na świecie. Patogen ten zdolny jest do wywołania zarówno ostrych zapaleń wątroby, jak i zakażeń przewlekłych, które mogą doprowadzić do marskości wątroby. Sprawdź, w jaki sposób ograniczyć ryzyko zakażenia wirusem zapalenia wątroby typu B.
Profilaktyka WZW typu B
Do zakażenia wirusem WZW typu B dochodzi podczas kontaktu z zakażoną krwią i innymi płynami ustrojowymi. Stąd też w ograniczeniu szerzenia się tego patogenu ważną rolę odgrywa unikanie bezpośredniego kontaktu błon śluzowych i ran z krwią oraz z rzeczami, które mogły mieć z nią styczność. Specjaliści przestrzegają, aby każdą krew traktować jako potencjalne źródło zakażenia wirusem WZW typu B.
Do naruszenia ciągłości skóry i potencjalnego ryzyka zakażenia może dojść w placówkach medycznych, salonach piercingu, tatuażu, fryzjerskich i kosmetycznych czy w innych podmiotach wykonujących czynności, którym towarzyszy lub może towarzyszyć przerwanie ciągłości tkanek. Dlatego ważne jest wybieranie renomowanych placówek przestrzegających zasad higieny. Niewystarczająca dezynfekcja czy ponowne stosowanie jednorazowych akcesoriów mogą narazić pacjentów na niebezpieczeństwo.
Ryzykowne są również kontakty seksualne z nosicielem patogenu. Profilaktyka zakażenia wirusem WZW typu B sprowadza się zatem do stosowania zabezpieczeń w czasie współżycia i unikania przypadkowych kontaktów seksualnych. Zapobiegając zakażeniu, należy zadbać o warunki sanitarne i ogólny stan zdrowia, nie dzielić z nikim własnych przedmiotów osobistych, które mogły mieć kontakt z krwią, np. szczoteczki do zębów czy maszynki do golenia.
Szczepienia przeciwko WZW typu B
Szczepienie WZW B odgrywa kluczową rolę w ograniczeniu szerzenia się zakażenia. Należy ono do grupy szczepień obowiązkowych, finansowanych z budżetu ministra zdrowia. Objęte są nim wszystkie niemowlęta i osoby wcześniej niezaszczepione, należące do grup ryzyka – pracownicy ochrony zdrowia, uczniowie i studenci uczelni medycznych, osoby zakażone wirusem zapalenia wątroby typu C i narażone na zakażenie.
Schemat szczepienia u niemowląt przedstawia się następująco: 3 dawki podawane w odstępach 0–1–6 miesięcy, przy czym pierwsza dawka podana zostaje w pierwszej dobie po urodzeniu. W przypadku dzieci z masą urodzeniową wynoszącą mniej niż 2000 g powinno się stosować 4-dawkowy schemat szczepienia (0–1–2–12 miesięcy).
U osób dorosłych schemat szczepienia wygląda następująco: 3 dawki podawane w odstępach 0–1–6 miesięcy. W wyjątkowych sytuacjach (np. przed zabiegiem chirurgicznym, wyjazdem do stref endemicznego występowania WZW typu B) zrealizowany może zostać przyspieszony schemat szczepienia (0–7–21 dzień + dawka uzupełniająca po 12 miesiącach bądź 0–1–2 miesiąc + dawka uzupełniająca po 12 miesiącach). Specjalnego schematu szczepienia wymagają osoby o obniżonej odporności.
Szczepienie jest najlepszym sposobem zapobiegania zachorowaniom na WZW B. Szacuje się, że skuteczność szczepień przeciw wirusowi zapalenia wątroby typu B wynosi 85–100%, a osoby zaszczepione przez wiele lat chronione są przed zakażeniem tym patogenem. W przypadku spadku miana przeciwciał rozważane może być podanie dawki przypominającej.
Artykuł sponsorowany